İstanbul’a Armağan

Ben çocukluğumu İstanbul’a armağan ettim
İlklerimin şehri oldu İstanbul

Mesela bacasından çıkan kara dumanıyla
                  İlk İstanbul’da bindim vapura.
İlk simidimi yedim rıhtımdaki ağabeyden
Ve tabii ilk küfrü işittim sokaklarında.

Güzeldi çocukluğum.
Yoksa çocuk olmak mı güzeldi?

Mesela şimdi sana on kez aynı soruyu sorsam
                  Sinirlenmeden on kez cevaplar mısın?
Ya da döksem yere yanlışlıkla bir şey
                  Güler misin, ağlar mısın?

Parka gidelim diye tuttursam.
                  Sonra yine saklambaç oynasak da
                  Ben gözümü kapatınca görünmez olsam.

Geri dönmek istemesem eve.
                  Dönüş yolundaki dondurmacıdan
                  Dondurma alsam.

Şimdileri şaşkınım.
                  Çünkü zaman:
                                    Dondurmanın yeterince hızlı yalayamadığım yerlerinin,
                                    Eriyip aktığı gibi aktı.

Ve benim ruhumda,
Sabahları işe gitme telaşındaki insanların
                                                  telaşı var.
Yirmi kişilik otobüse kırk kişi binenlerin
                                                   baskısı var.

Şimdileri herkes,
                  Artık reşitsin diyor bana.
Kim bu Reşit yahu?
                  İstemiyorum ben Reşit falan olmak.
                                    Adımı mı unuttunuz ne oldu?

Ve tabii zaman,
                  Hani eriyen bir dondurma gibi akıyordu ya
                  Yeni yeni bebeler doğdu ardı ardına.

Onlar armağan ederken
                  Çocukluklarını İstanbul’a
Ey İstanbul!
                  Ben de gençliğimi emanet ediyorum sana.